Nieuws

SCM40 Review door The Ear

  Wednesday 22 January 2020, 15:49

Dinsdag 3 december 2019
Rahiel Nasir

Het is waarschijnlijk het beste om geen sokken te dragen tijdens het luisteren naar de SCM40's. Je wordt er namelijk vanaf geblazen zodra je deze prachtige vloerstaanders laat spelen. Deze met de hand gebouwde luidsprekers maken meteen indruk, zelfs voordat de drivers beginnen te bewegen. Het kastontwerp heeft gebogen zijkanten die een klassieke elegantie toevoegen.

Deze met de hand gebouwde luidsprekers maken meteen indruk, zelfs voordat de drivers beginnen te bewegen. Het kastontwerp heeft gebogen zijkanten die een klassieke elegantie toevoegen. Bovendien voelen de 40's massief en solide aan (traditioneel gebruikt ATC cijfers in de sprekersnamen om de interne kastvolumes in liters weer te geven). Het nieuw kastontwerp is niet alleen ontwikkeld met het oog op esthetiek, elke behuizing is intern verstevigd en gelamineerd voor extra sterkte en demping.

De SCM40's werden geïntroduceerd in 2013 als onderdeel van de ATC 'Entry Series' -reeks, die actieve modellen omvat. In deze serie wordt voor het eerst ATC's nieuwe SH25-76 soft dome-tweeter toegepast. De combinatie membraan en spreekspoel  maken gebruik van wat wordt beschreven als een "uniek dubbel ophangsysteem dat het schommelen van membranen onderdrukt, zelfs bij een hoge geluiddruk". Het middengebied in deze 3-weg luidspreker wordt verzorgd door een softdome midrange-driver (die door ATC werd ontwikkeld in 1976) met een 75mm spreekspoel  en een 164 mm "short coil" basdriver.

Volgens ATC zorgt het driverontwerp van een korte spreekspoel die in een lange magneetopening voor een "uitzonderlijk lage" vervorming in de hele bedieningsband. Het magneetsysteem heeft een gat door het centrum waardoor lucht onder de stofkap kan worden afgevoerd. Er wordt beweerd dat dit luchtstroomgeluid bij lage frequenties vermindert, terwijl tegelijkertijd de belastbaarheid en betrouwbaarheid worden verbeterd. ATC voegt eraan toe dat het geen gebruik maakt van ferro fluid drivers. Naar hun mening kunnen deze na verloop van tijd opdrogen en de prestaties negatief beïnvloeden.

Dit bedrijf staat bekend om zijn technische knowhow en al dat technisch gepraat over de SCM40 geeft je al snel het gevoel dat je heel wat luidspreker krijgt voor je geld. Maar we gaan nog even door. De '40's zijn ontworpen om dat ze een ​​eenvoudige belasting vormen voor versterkers met een vermogen van 75 W tot 300 W. Ik heb ze beluisterd met ATC's eigen SIA2-100. Een geïntegreerde versterker met een vermogen van 100 W en ingebouwde DA-converter. Ik was in de stemming om naar Air te luisteren en zette daarom hun album uit 2007, Pocket Symphony (met behulp van ATC's CD2 CD-speler) op. Door de atmosferische track 'Photo' te selecteren, laten de SCM40s onmiddellijk een overdonderend, wall-to-wall geluid horen dat de luisteraar onmiddellijk boeit en omarmt. En de bas! Om te zeggen dat deze ATC's de lagere frequenties aanraken is een understatement: ze gaan verder. Ze leggen ondergrondse frequenties bloot en leveren ze af als een krachtige afbeelding die vóór je wordt gecreëerd.

De grote en gedurfde SCM40's maken een geluid dat net zo indrukwekkend is als hun solide uiterlijk en gevoel suggereren. En voor alle duidelijkheid, we hebben het niet over kwantiteit maar over kwaliteit. Dit zijn geen stadionstijl luidsprekers die gratie en subtiliteit missen. Waar deze luidsprekers echt in uitblinken zijn dimensie en beeldvorming; zangers worden naar voren gebracht en je weet precies waar ze staan, terwijl instrumenten en achtergrondvocals uiterst nauwkeurig in het geluidsbeeld verschijnen.

Sommige Jazz composities laten goed zien wat ik precies bedoel. Tracks van Gregory Porter's album Take Me To The Alley uit 2016 zorgden ervoor dat ik compleet werd weggeblazen door de sfeer die de SCM40's produceren. Het ervoer een betrokkenheid met niet alleen kracht maar ook met veel intimiteit. Het was alsof de man daar in mijn woonkamer was en alleen voor mij zong.

Track na track vulden deze luidsprekers consequent ingewikkelde details in, zoals delicate percussieve geluiden op 'The Power of Goodbye' van het door William Orbit geproduceerde Ray of Light-album van Madonna (1998). In feite kwam 'Happy Cycling' van de Peel Sessions EP van de Boards of Canada over met een percussieve gespierdheid die nog niet eerder naar voren was gekomen (een effect dat mijn kat Rumi nogal verontrustend vond).

Minpunten? Nou, dit is geen kritiek op de ATC's als zodanig, maar ze moeten wel worden voorzien van opnames van hoge kwaliteit als ze het beste van zichzelf willen geven. Denk daarom niet dat ze een saaie opname in goud kunnen veranderen - alchemie blijft een mythe. Maar zorg voor een aantal goed geproduceerde tracks en de SCM40's laten u er geen twijfel over bestaan dat ze magisch zijn.

(Vertaald met Google Translate en vervolgens handmatig aangepast)

Orginele artikel in het Engels (pdf)